نام فارسی: انجیر خوراکی
نام انگلیسی: Common fig
نام علمی: Ficus Carica L
نام خانواده (تیره): توت‌ها (Moraceae)
بومی منطقه: این‌گونه بومی جنوب غربی آسیا و اروپا است و در شمال شرق ایران، شمال ایران، ارسباران، فارس، لرستان، غرب افغانستان و ترکمنستان کاشته می‌شود.
درخت انجیر ویژه مناطق نیمه گرمسیری بوده و به زمستان ملایم و تابستان گرم نیاز دارد. این درخت به همان اندازه که در برابر گرما مقاوم است، در مقابل سرما مخصوصاً در دوره جوانی حساس است. ازاین‌رو سرما یک عامل محدودکننده در کاشت این درخت به‌حساب می‌آید. از نظر درجه حرارت، انجیر در دمای حدود ۲۵ تا ۳۵ درجه به‌خوبی رشد می‌کند. هرچند کاشت این درخت در گستره وسیع‌تر دمایی ممکن است، اما دمای بالاتر از ۴۲ درجه کیفیت محصول را کاهش می‌دهد.
مشخصات
درخت بسیار کوچک ولی برخی از مدل‌ها بسیار بزرگ و هم‌اندازه یک درخت گردو بزرگ دیده شده یا درختچه گسترده با تنه‌ای خمیده و پوستی صاف و خاکستری روشن و با لکه‌های تیره است. تاج آن درختچه مانند و در سنین بالا نامنظم و گسترده است.
برگ
تا حدودی خزان کننده، متناوب با ۱- تا ۱۲ سانتی‌متر طول و تقسیمات پنجه‌ای با ۳ تا ۵ لوب.
گل
گل‌آذین اولیه در داخل نهبخ مقعری تشکیل می‌شود. بعدها عمیق‌تر می‌گردد و سرانجام مانند کوزه‌ای گل‌های نارس را در برمی‌گیرد. گل‌های منفرد به هم می پیوندند توده واحد و یکسانی را تشکیل می‌دهد.
میوه
شامل فندقه‌های ریزی است (میوه واقعی) و در داخل نهنج کوزه مانندی که سوراخی باریک در نوک آن پس از کامل شده به وجود می‌آید تشکیل می‌شود.
تکثیر
به‌وسیله قلمه بیش از روش‌ها مورداستفاده قرار می‌گیرد.
کاربرد
کاربرد در باغات میوه، در درمان سوءهاضمه، سرفه، برونشیت و آسم کاربرد دارد. انجیر منبع خوبی از پتاسیم است و برای درمان سردرد، اضطراب، افسردگی و تنش عصبی به کار می‌رود.
نیازها
در سال‌های اول اغلب نهال‌های انجیر به قیم نیاز دارند. انجیر زمستان ملایم و تابستان گرم را می‌طلبد.
انجیر تنها جنس قابل خوردن در راسته فیکوس ها است.
