نخل خرما در طیف وسیعی از خاک‌ها رشد و پرورش می‌یابد اما کیفیت محصول آن در خاک‌های مختلف متفاوت خواهد بود. نخل خرما نیاز به خاک‌های عمیق زهکش دار با بافت مناسب (متمایل به شنی) و غنی از مواد غذایی و هوموس دارد. اما با این حال در خاک‌های کاملاً شنی و کاملاً رسی رشد و تولید محصول می‌کند و عوامل آب‌وهوایی، آب و توپوگرافی از جمله عوامل تعیین‌کننده مناسب بودن یک منطقه جهت کاشت خرما هستند.
برای جداسازی پاجوش از پایه مادری ابتدا باید نخلستان‌ها را آبیاری نمود. بعد از گاورو شدن خاک پای نخل باید خاک اطراف آن را کنار زد به‌طوری که محل اتصال پاجوش به پایه مادری ظاهر گردد و قبل از انجام عملیات جداسازی پاجوش برگ‌های اضافی و خشک هر پاجوش ابتدا حذف و سپس بقیه برگ‌ها جمع شده و توسط طناب باریک یا به‌وسیله برگ خرما به هم بسته شوند تا در حین کار جداسازی پاجوش اولاً به پاجوش آسیب نرسد. ثانیاً برای عملیات جداسازی ایجاد مزاحمت نکند.
مناسب‌ترین کاشت عمقی است که محل بزرگ‌ترین قطر پاجوش با سطح خاک هم‌سطح گردد و عملیات کاشت باید صبح زود انجام شود تا از وارد آمدن تنش به نهال‌های کشت بافت یا پاجوش جلوگیری شود و درصورتی‌که از نهال کشت بافت استفاده می‌شود باید کیسه‌های اطراف ریشه نهال با دقت برداشته شوند به‌گونه‌ای که بیشترین میزان از مواد بستر کاشت اطراف ریشه همراه آن باقی بماند.
ایجاد پوشش مناسب در اطراف پاجوش خرما بعد از کاشت آن در خزانه یا زمین اصلی نیز از عواملی است که می‌تواند گیاه را در مقابل عوامل نامساعد محیطی از جمله سرما و گرما محافظت نماید و یکی از مناسب‌ترین و فراوان‌ترین این مواد برگ نخل خرما است که تقریباً در تمام مناطق جهت پوشش دادن پاجوش‌های کشت شده مورداستفاده قرار می‌گیرد. به این منظور هر پاجوش به‌وسیله ۸ -۶ برگ خرما که قسمت پایین و خاردار آن حذف شده پوشانده می‌شود. عمل پوشش دادن پاجوش‌ها هرچه زودتر انجام شود بهتر است.
در روش آبیاری سطحی بهترین روش آبیاری روش تشتکی است و تشتک اطراف پاجوش باید ۸/ ۱ – ۵/ ۱ متر قطر و ۳۰ -۲۰ سانتیمتر عمق داشته باشد. آبیاری به روش قطره‌ای به دلیل یکنواختی بیشتر رطوبت و همچنین گیرایی بیشتر پاجوش‌ها وضعیت مطلوب‌تری نسبت به روش سطحی دارد. بعد از کاشت پاجوش باید فوراً آن را آبیاری کرد و تا ۶ – ۴ ماه باید آبیاری به‌گونه‌ای صورت گیرد که خاک اطراف پاجوش مرتب مرطوب باشد.
