هر چیزی که درباره‌ی کمپوست می‌شنوید را باور نکنید. در ادامه به متداول‌ترین عقاید غلط درباره کمپوست می‌پردازیم.
کمپوست نوعی کود است.
از بین بردن این باور اشتباه بسیار دشوار است و ماندگاری این باور نشان از اطلاعات کم مردم درباره‌ی گیاهان و محصولات تقویتی آن‌هاست. همان‌طور که از عنوان بخشِ «افزودن چند ماده مغذی» مشخص است، این باور تا حدی واقعیت دارد و دلیل ماندگاری آن نیز همین است. کمپوست‌ها حاوی مقادیر کمی از مواد مغذی اصلی و کمکی و مقادیر مهمی از میکرومواد مغذی هستند. با این حال معمولاً کمپوست‌ها مواد مغذی اصلی کافی برای برطرف کردن نیازهای اکثر گیاهان ندارد و نمی‌توان از آن‌ها به‌عنوان کود استفاده کرد. کمپوست به تغذیه‌ی گیاهان کمک می‌کند، دلیل اصلی آن مواد مغذی‌ای است که در اختیار گیاهان قرار می‌دهد، نه مواد مغذی‌ای که در آن وجود دارد.
تقریباً هر باغبانی سه کود یا ماده مغذی اصلی موردنیاز گیاهان را می‌شناسد: نیتروژن (N)، فسفر (P) و پتاسیم (K). این سه ماده مغذی به‌قدری ذهن باغبانان را به خود مشغول می‌کنند که آن‌ها دیگر نمی‌توانند چیزی فراتر از آن‌ها را ببینند. در واقع تصور اشتباهی بین باغبانان رایج شده است که اگر چیزی برای گیاهان مفید است، به دلیل فراهم کردن این مواد مغذی می‌باشد. ازآنجاکه کمپوست برای گیاهان خوب است، پس حتماً باید نوعی کود باشد. اگر کود نیست، چطور ممکن است که برای گیاهان مفید باشد؟
توسعه و پیشرفت کودهای مصنوعی مردم را به رویکرد ساده‌ای برای کشاورزی و باغبانی تشویق کرده است: تأمین مواد شیمیایی مناسب همه‌ی مشکلات‌مان را حل می‌کند. اما اگر خاک فقیر (غیر‌حاصل‌خیز) باشد، مواد مغذی به‌تنهایی نمی‌توانند گیاهان را سالم نگه دارند. خاک‌های فقیر مختلفی وجود دارند: خاک رسی سنگین که به‌خوبی زهکشی نمی‌شود، زمین‌های شنی که آب را در خود نگه نمی‌دارند، زمین بسیار اسیدی یا بسیار قلیایی، زمین بسیار فشرده که ریشه‌ها نمی‌توانند به‌راحتی در آن حرکت کنند و یا کمبود باکتری در زمین، منظور باکتری‌هایی که از ذرات معدنی مواد مغذی می‌سازند، یا زمینی که نمی‌تواند مواد مغذی‌ای که در آن وجود دارد و یا به آن اضافه می‌شود را حفظ کند.
همان‌طور که در بخش قبل نشان داده شده است، کمپوست فارغ از این‌که چه مواد مغذی‌ای دارد، می‌تواند به گیاهان کمک‌های زیادی بکند. زیرا ساختار خاک را بهبود می‌بخشد، میکروب‌های مفید را افزایش می‌دهد و ظرفیت تبادل کاتیون (CEC) را افزایش می‌دهد، کمپوست باعث افزایش تحرک هوا، آب و مواد مغذی در خاک می‌شود، که همگی به‌راحتی مواد مغذی را برای گیاهان فراهم می‌کنند.
کمپوست همان گیاخاک است.
جالب است که جه تعداد از منابع هنوز هم کمپوست را همان گیاخاک می‌دانند که این‌گونه نیست. یکی از دلایل آن ویژگی‌های جالب‌توجه کمپوست، وجود گیاخاک در آن است. اما اگر کاملاً گیاخاک بود، باغبانی ما بسیار ساده‌تر می‌شد، زیرا به‌جای یک یا دو بار در هر فصل، کافی بود فقط هر صد سال یا بیشتر آن را به خاک بیفزایم. همان‌طور که در بالا ذکر شد، همان‌طور که هر باغبانی می‌داند، کمپوست باید تجدید شود. این فرآیند شامل مخلوط پیچیده‌ای از ترکیبات، عناصر و میکروارگانیسم‌های زنده است که بسیاری از آن‌ها پس از وارد شدن در خاک، توسط گیاهان استفاده می‌شوند.
در مقابل گیاخاک می‌تواند هزاران سال بدون تغییر در زمین باشد. گیاخاک ماده‌ی آلی است که بیشترین مقاومت در برابر پوسیدگی را دارد. ماده‌ای چوبی که از منابع سخت، لیفی و مومی گرفته شده است که شامل مولکول‌های طولانی و پیچیده‌ای است که بدون تغییر شیمیایی و بیولوژیکی مکرراً توسط موجودات خاکی متنوعی تغذیه و دفع می‌شوند. این مولکول‌ها نقش مهمی در ایجاد ساختار خاک دارند و به دلیل طولانی بودن و پیچیدگی زیادشان، معمولاً محل‌های زیادی را برای چفت شدن مولکول‌های دیگر فراهم می‌کنند. آن‌ها تراکم خاک، یعنی جمع‌آوری مولکول‌های خاک در توده‌های کوچک و متوسط را بیشتر می‌کنند و تراکم کلیدِ حفظ ساختار خوب خاک است.
زیاده‌روی در مصرف کمپوست بی‌معنی است.
بعضی از افراد بسیار مشهور دقیقاً همین جمله‌ی بالا را می‌گویند. به این دلیل که اکثر کشاورزان و باغبان دائماً در تهیه‌ی کمپوست کافی برای زمین‌ها و باغ‌های خود دچار مشکل هستند. تصور کمپوست بیش‌ازحد واقعاً دشوار است. کاملاً واضح است که نباید بیش‌ازحد نیاز به چمن کمپوست بزنیم، حتی اگر کمپوست مورداستفاده آلی باشد. در واقع میزان مصرف توصیه شده برای چمن‌ها فقط ۱ یارد مکعب (۰٫۷۶ مترمکعب) برای هر ۱۰۰۰ فوت مربع (۰٫۰۹ مترمربع) است که تا عمق یک‌چهارم الی یک‌سوم اینچی (۰٫۶۴ الی ۰٫۸۵ سانتی‌متری) جواب‌گو است. میزان پیشنهادی برای خاک‌های بسیار کم‌عمق مقدار یک‌چهارم اینچ (۰٫۶۴ سانتی‌متر) است. اما مقدار بیشتر از این می‌تواند علف، یا حداقل بخشی از آن‌که به زمین نزدیک‌تر است را غرق در کمپوست کند و اگر به این بخش آسیب برسد، احتمالاً کل گیاه نابود خواهد شد.
ثابت شده است که واقعاً می‌توان در مصرف کمپوست زیاده‌روی کرد، مخصوصاً اگر در جایی استفاده شود که نباید هیچ ماده‌ی آلی‌ای مورداستفاده قرار گیرد. اغلب اوقات باغبانان و خاک‌برداران می‌شنوند که درختان و درختچه‌های پیوندی باید در خاکی که با مواد آلی (OM) اصلاح شده (مخلوط شده) رشد کنند. اگر زمین بیش از عمق ریشه‌ی درخت بالغ کنده شود، به‌راحتی می‌توان گفت که OM هدر رفته است. علاوه بر این اگر به اندازه‌ی کافی (یا ترجیحاً بیش‌ازحد) از OM استفاده شود، به دلیل فاسد شدن آن، خاک نشست می‌کند. در نهایت این اصلاحیه تفاوت بین خاک اصلاح شده و اصلاح نشده را به‌طور کامل مشخص می‌کند تا از مشکلات مربوط به آب جلوگیری شود.
این منطق در مورد بسیاری از کاربردهای خاک‌برداری مواد آلی از جمله کمپوست صادق است. زمین‌های کشاورزی که به‌صورت متمرکز کشت می‌شوند، نیاز به بازپُرسازی شدیدتری نیز دارند. خاک‌برداری‌های دائمی نیازمند چنین بازپرسازی‌هایی نیستند. این کار مشکلات زیادی را که ممکن است باعث آلودگی آب شود، در برمی‌گیرد. فارغ از استفاده از کود مصنوعی یا کمپوست، کود بسیار زیاد منجر به مواد مغذی بیش‌ازحد و اضافی در خاک می‌شود.
محتوای مواد مغذی کمپوست و سایر اصلاحات آلی بسیار پایین‌تر از بیشتر کودها است. هنگامی‌که آن را به نسبت ۱: ۴ و یا حتی بالاتر با خاک مخلوط می‌کنند، بار عظیمی از مواد مغذی به وجود می‌آید که به‌آرامی منتشر می‌شود. کمپوست با اضافه کردن مواد مغذی موجود در خود و افزایش فعالیت میکروب‌هایی که مواد مغذی‌ای را که در حال حاضر در خاک وجود دارند، میزان مواد مغذی در خاک را افزایش می‌دهند. بنابراین مواد مغذی‌ای که به خاطر کمپوست به خاک اضافه می‌شوند، به‌مراتب بیشتر از آن تعدادی است که در خود کمپوست قرار دارند.
حتی اغلب باغبانان باتجربه نمی‌دانند که ۵ درصد از وزن خاک‌های خوب را مواد آلی تشکیل می‌دهند که حدوداً معادل ۱۰ درصد از حجم خاک است. مردم همان‌طور که مقدار چربی موجود در شیر را بیش از مقدار واقعی حدس می‌زنند، مقدار بهینه‌ی مواد آلی در خاک را نیز بیش‌ازحد واقعی گمان می‌کنند. در این مورد هم مثل موارد دیگر، می‌توان در کار خوب زیاده‌روی کرد.
