بذر گل قرنفل (بوقلمون) قرمز

قرنفل از گل‌های قدیمی و معطر دوست‌داشتنی است که مناسب برای حاشیه کاری است. به گل‌های قرنفل، صورتی‌ها (pinks) نیز می‌گویند. گیاه قرنفل همچنین به نام میخک شاعر نیز نامیده می‌شود و عطر آن شبیه به دارچین یا ادویه معطر میخک است. قرنفل به‌صورت بوته‌ای متراکم رشد می‌کند که گلبرگ‌های آن حاشیه‌ای به رنگ بنفش، قرمز مایل به زرد سفید می‌باشند. قرنفل گیاهی است بوته‌ای، با گل‌های معطر که در باغ‌ها به‌عنوان گیاه زینتی کشت می‌شود. قرنفل و میخک را گاه یکی می‌گیرند. این گل بومی نواحی اروپا و مناطقی آسیاست. قرنفل در رشد کامل گاه به ارتفاع 30 تا 45 سانتیمتر نیز می‌رسد. این گیاه دوسالانه و یا چند سالانه است. اصل نام آن کَرَن پهول از زبان هندی و به معنای «گل گوش» است که صورت عربی شده آن به شکل قرنفل درآمده است. کرن در هندی به معنای گوش و پهول به معنای گل است. زنان اهل هند آن را در سوراخ گوشواره در گوش می‌کردند تا بسته نشود. واژه کرن پهول در هندی بعداً به معنای عام گوشواره نیز به کار رفت.

کاشت

ساده‌ترین روش تکثیر این گیاه از طریق کاشت بذر است. در واقع اگر شرایط مکانی و محل زندگی این گیاه مناسب باشد، هر ساله بذرهای آن خودبه‌خود در پای گیاه می‌ریزد و برای سالیان سال می‌توان در گوشه‌ای از باغ یا باغچه از داشتن این گیاهان لذت برد. به‌طورکلی و در رابطه با کاشتن بذرهای این گیاه اگر بذرها را در اواخر بهار و یا تابستان بکاریم گلدهی این گیاه به بعد از یک دوره سرما موکول می‌شود یعنی این گیاه در سال آینده، گل خواهد داد. همچنین گیاهچه های قرنفل را به شکل آماده می‌توان از نهالستان‌ها در اوایل پاییز خریداری کرد اما این گیاهان باز هم‌سال آینده گل خواهند داد. اما گیاهچه هایی که در اول بهار ارائه می‌شوند توانایی گلدهی در همان سال را دارند. گیاهانی که نیاز سرمایی آنان برآورده شده باشد می‌توانند حدود 7-6 هفته بعد از برطرف شدن نیاز سرمایی و زمانی که دمای هوا به 18 درجه رسید گل بدهند درحالی‌که گیاهانی که این سرما را دریافت نکرده‌اند اولاً دیرتر گل می‌دهند و دوما گلدهی به‌خوبی نمونه‌های اولی نخواهند داشت.

جدا از زمان کاشت بذرها نحوه کاشت بدین‌صورت است که بذرها در محیطی سبک و نرم همانند خاک‌برگ کاشته می‌شوند. روی بذرها را با خاکی به ضخامت 0٫3میلی‌متر پوشانده می‌شوند. کاشتن عمیق بذرها مانع از جوانه‌زنی آنان می‌شوند. دمای مناسب برای جوانه‌زنی بذرها 20-18 درجه سانتی‌گراد است. زمانی که گیاهان جوان 6-4 برگ داشتند آمادگی جابجایی و کاشتن در مکان دیگر را دارند. زمانی که قصد کاشت گیاه را در بستر باغچه دارید بهتر است که بین هر دو گیاه 30-25 سانتیمتر فاصله در نظر بگیرید.

نگهداری

آبیاری: به آبیاری منظم و متوسط نیاز دارد. زمانی که سطح خاک خشک شد می‌توان گیاه را آبیاری کرد. آبیاری بیش‌ازاندازه این گیاه و ماندگاری آب در خاک پای گیاه موجب پوسیدگی طوقه (ناحیه اتصال ساقه به ریشه)، زردی برگ‌ها و از بین رفتن گیاه می‌شود. آبیاری کم نیز در ابتدا موجب کاهش گلدهی گیاه، عدم رشد، خشک شدن برگ‌ها و کوچک ماندن گیاه می‌شود.

نور: در مکانی با نور کامل آفتاب (حداقل 8 -6 ساعت نور مستقیم) به‌خوبی رشد می‌کند. نور کم محیط ازجمله دلایل عدم گلدهی مناسب این گیاه و رشد ضعیف آن است. در مناطقی که دمای تابستان بالا است وجود سایه در بعدازظهر به شادابی و رشد و گلدهی بیشتر این گیاه کمک می‌کند.

دما: وجود دمای خنک شبانه در حدود 15 درجه برای گلدهی این گیاه بسیار مطلوب است. به‌طورکلی زمانی که بذرهای این گیاهان را در سال جاری بکاریم، گلدهی گیاهان حاصل از رشد بذرها بعد از گذران پاییز و زمستان و در سال بعد روی خواهد داد. به‌بیان‌دیگر این گیاهان نیازمند یک دوره سرما هستند تا بتوانند توانایی گلدهی را بیابند. اگر در منطقه‌ای گرم زندگی می‌کنید گیاه را در مکانی بکارید که از بعدازظهر به بعد در سایه قرار بگیرد.

خاک: خاک با زهکش خوب و مواد ارگانیک مانند خاک‌برگ و یا کود پوسیده دامی رشد و گلدهی این گیاه را تضمین می‌کند بنابراین می‌توان از مخلوطی همانند خاک معمولی+ خاک‌برگ استفاده کرد و یا اینکه مخلوطی همانند خاک‌برگ، کوکوپیت، پرلایت را بکار برد.

کوددهی: برای کوددهی این گیاه نیز می‌توان از کود کامل با فرمول 10-10-10 هر 4-3 هفته یک‌بار استفاده کرد.

هرس: برای تشویق گیاه به گلدهی بیشتر و طولانی‌تر کردن فصل گلدهی، گل‌های خشک را مرتباً از گیاه جدا کنید تا انرژی گیاه به‌جای اینکه صرف تولید بذر شود، صرف تولید گل‌های جدید شود. همچنین ساقه‌هایی را که گلدهی داشته‌اند می‌توان تا حدود نیمی از ارتفاع آنان قطع کرد تا تولید ساقه‌های جدید تشویق شود.

بیماری‌ها و آفات

این گیاه نسبت به آفات چندان حساس نیست اما به‌هرحال و بخصوص زمانی که گیاه به دلیل شرایط نامناسب محیطی از رشد مناسبی برخوردار نیست آفاتی همانند شته، کنه‌های تارعنکبوتی و شپشک می‌توانند مشکلاتی را ایجاد کنند. پژمردگی فوزاریومی یکی از بیماری‌های این گیاه است که می‌تواند منجر به پژمردگی و خمیدگی برگ‌های این گیاه، پژمرده شدن کل گیاه و از بین رفتن تمامی آن شود. به‌طورکلی این گیاه به پوسیدگی طوقه (محل اتصال ساقه به ریشه که در نزدیکی سطح خاک است) حساس است و زیاده‌روی در آبیاری و زهکش نامناسب خاک و ماندگاری بیش‌ازاندازه آب در خاک منجر به از بین رفتن این گیاه می‌شود. بیماری‌های قارچی سفیدک پودری و بیماری زنگ (بروز لکه‌های ریز به رنگ نارنجی-قرمز بر روی برگ‌ها و ساقه‌ها) نیز از دیگر بیماری‌هایی هستند که بخصوص در صورت کمبود نور در محیط کاشت و خیس بودن برگسار در طی شب شیوع می‌یابند.

خواص

1- برای رفع سردرد مفید است.

2- برای رفع تنگی نفس مفید است.

3- ضعف اعصاب را درمان می‌کند.

4- مقوی معده و جهاز هاضمه است.

5- از سرطان جلوگیری کرده و حتی درمان‌کننده سرطان است.

6- نوشیدن یک فنجان چای قرنفل (میخک) بعد از غذا، گاز و درد معده را از بین می‌برد.

7- برای رفع دندان‌درد و گوش‌درد یک قطره از اسانس آن را و یا روغن آن را روی دندان بمالید و یا در گوش بچکانید.

8- حالت تهوع و استفراغ را برطرف می‌کند، بدین منظور می‌توان 2 قطره از اسانس آن را در یک لیوان ریخت و نوشید

9- جویدن قرنفل بوی بد دهان را برطرف می‌کند ولی مواظب باشید که با زبان تماس نگیرد زیرا باعث سوزش زبان می‌شود.

10- برای برطرف کردن دردهای رماتیسمی 3 تا 4 قطره روغن قرنفل را با 5 گرم روغن بادام مخلوط کرده و روی قسمت‌های دردناک بمالید.

وزن	10 گرم
نام فارسی	قرنفل (بوقلمون) قرمز
نام انگلیسی	pinks
نام علمی	Dianthus barbatus
رنگ گل	قرمز
رنگ برگ	سبز
زمان کاشت	بهار و تابستان
زمان گل دهی	تابستان