کلبیت گونه‌ای از جگن است که در گویش محلی بیابان‌نشینان بنام کلبیت شهرت دارد. گیاهی است بوته‌ای پایا که در تمام عرصه‌های شنی نوار ریگ بلند آران و بیدگل (تپه‌های ماسه‌ای، بستر کوچه ریگ‌ها، چاله ریگ‌ها و حتی روی شنزارهای روان) استقرار دارند. کلبیت از جمله گیاهان شن دوست بسیار سازگار به خاک‌های شنی و فقیر از مواد غذایی است. این گیاه به‌صورت پوشش غالب، ایجاد تیپ گیاهی یکنواختی و همگنی را در شنزارها به وجود می‌آورد. از طرفی در جوامع گیاهی اسکنبیل، دم گاوی، خارسوف، نترونسی، به‌صورت گونه غالب یا همراه، مشاهده می‌شود. به علت انعطاف اکولوژیکی بسیار وسیع این‌گونه گیاهی، انتشار جغرافیایی آن در ایران بسیار وسیع است. به‌طوری‌که از شنزارهای جنوب کشور، مرکزی و تا شمال کشور نیز گسترش نموده است. این گیاه دارای برگ‌هایی باریک، کشیده و معمولاً از میان برگ‌ها، یک ساقه گل دهنده، به طول ٣٠تا ۶٠سانتیمتر خارج می‌شود. بذرهای گیاه پس از رسیدن به‌راحتی از پوشش محافظ گل‌آذین جدا و توسط باد پراکنده می‌شود. اغلب در سال‌هایی که متوسط بارندگی سالیانه (زمستان و بهار) مناسب باشد، رویشگاه‌های کلبیت، با ایجاد ساقه‌های گل دهنده و رشد رویشی بسیار مناسب، بستر را به شنزارها می‌بخشد. کلبیت دارای سیستم ریشه‌ای بسیار فعال، به‌صورت ریزومهای جانبی (افقی و عمودی) فراوان، معمولاً ایجاد توده‌های وسیع به‌صورت کلنی، در عرصه‌های شنی می‌نماید. بر روی ریزومهای افقی، جستهای عمودی، به‌صورت جوانه‌های فعال رویشی که تولید اندام‌های هوایی می‌کند، ظاهر می‌شود.
