این بذر بهصورت عمده و با تماس تلفنی به فروش میرسد.
گیاه شنگ گونهای گلدار و بومی جنوب و مرکز اروپا و غرب آسیا است. در اروپا به علت زیبایی گل این گیاه شنگ پرورش میدهند. در شیراز و اصفهان به شنگ آلاله شنگ و در خراسان ریش بز خالدار خطاب میکنند. به این گیاه یمنیه، قندرون، سنسفیل، تسلسفیل، اسپلنج و اسفلنج هم میگویند. عربی نوع چمنی این گیاه که برگهای آن باریکتر از شنگ است، لحیه التیس و زنب الخیل است ولی در عراق و شامات به آن اذناب الخیل میگویند.
این گیاه بهصورت یکساله یا در برخی موارد بهصورت دوساله رشد میکند. ارتفاع آن معمولاً ۲۰ تا ۶۰ سانتیمتر است اما در برخی موارد به یک متر هم میرسد. این گیاه بهطورمعمول در نواحی گرم، دارای نقاط سایهدار و خاکهای مرطوب رشد میکند. گلها به رنگ زرد و به قطر ۴ تا ۶ سانتیمتر بوده که در اواخر بهار یا اوایل تابستان ظاهر میشوند. گلآذینها اغلب در هنگام صبح شکوفا شده و در عصر بسته میشوند. زمانی که گلها به بذر رفتند در قسمت انتها دارای پاپوس میشوند مانند گل قاصدک. این بذور فندقه بوده و ۲ تا ۴ سانتیمتر نیز طول دارند.
شنگ در چمنزارهای نمناک شمال ایران، عمارلو، بین کبوتر چای و زرد چین، ایسپیلی ییلاق دامنه البرز مخصوصاً افجه و نارون میروید و نوع چمنی این گیاه در مغرب ایران، تفرش، اراک، کوه شاهو و کردستان زیاد است. شنگ بهطور خودرو در اوایل بهار میروید و در زمره گیاهان بهاری به شمار میآید. مناطق کوهستانی استانهای کرمانشاه، ایلام، لرستان، کردستان و همدان از مناطقی هستند که شنگ در آنها در اوایل بهار میروید. در استان کرمانشاه مردم شنگ و گیاهان بهاری دیگر مانند پاغازه را همراه با سرکه یا سکنجبین میخورند.
کاشت
بذر شنگ در انواع خاک قابل کاشت است با این تفاوت که در صورت کاشت در کوکوپیت و پیت ماس درصد پاسخدهی و البته گلدهی محصول بسیار بالا میرود. بهمنظور ۴ تا ۵ برگه شدن گلها بهتر است از خاکبرگ یا بسترهای آماده دیگر استفاده شود. بهطورمعمول گیاه شنگ در نواحی گرم و دارای نقاط سایهدار و خاکهای مرطوب رشد مینماید.
تکثیر این گیاه از طریق کشت بذرهای آن در فصل بهار صورت میگیرد. پس از کشت باید اطمینان حاصل کنید که خاک مرطوب است و خشک نمیشود. بهمنظور کاشت بذر شنگ بهتراست به مدت ۲۴ تا ۴۸ ساعت در آب ولرم قرار داده شود. سپس در خاک نرم با عمق ۰٫۵ سانتیمتر قرار داده و با یک نایلون پوشیده شود تا رطوبت موردنیاز تأمین گردد. این بذر بهمنظور جوانه زدن به نور کافی اما غیرمستقیم و دمای ۲۴ درجه نیاز دارد. در صورت مشاهده خشکی سطح خاک با استفاده از آبپاش بذر آبدهی میشود. این در حالی است که باید با دقت به این امر توجه نمود زیرا در این مرحله گل به کمآبی حساس است.
خواص
برگهای گیاه شنگ از خونریزی معده جلوگیری میکند. اگر مسموم شدید از ریشه این گیاه استفاده کنید. برای رماتیسم مفید است و آب ریشه خام شنگ زگیل را از بین میبرد. گل این گیاه را بر روی محل سوختگی قرار دهید تا از قدرت آن التیام سوختگی پی ببرید. گیاه شناسان قدیم نوع حقیقی شنگ را نر و نوع چمنی را ماده میدانستند. ریشه گیاه شنگ دارای لعاب بوده و کمی تلخ است و خوردن آن اشتها را فوقالعاده زیاد میکند. ریشه شنگ خلطآور و نرمکننده سینه و التیام دهنده زخمهاست. از برگهای شنگ در سالاد استفاده میکنند و ایرانیان آن را مانند کاهو و کاسنی با سرکه و بدون آن میخورند چون بسیار خنک است. خوردن برگهای شنگ اسهال و خونریزی معدی را بند میآورد و از خونریزی سینه جلوگیری میکند و برای مسلولین نافع است.
ریشه شنگ برای جلوگیری از اسهال و خونریزی، از برگش قویتر است و خوردن خیسانده آن در شراب برای جلوگیری از خونریزی رحم تجویز میشود پاشیدن برگ و گل خشک شده این گیاه بر روی زخمهای چرکی و متعفن سودمند است. ضماد آن را برای التیام عصب قطعشده مفید دانستهاند. ضماد گل شنگ با موم جهت سوختگی آتش مفید است حکیم محمد بن زکریای رازی خوردن ریشه گیاه شنگ را پادزهر سموم میدانست.
عصاره گیاه شنگ که در طب سنتی ایران طرثوث خوانده شده است. پادزهر قوی است و در ساختن تریاق فارون به کار میرود. برای معالجه نزله ریوی، نقرس، رماتیسم و امراض جلدی جوشانده شصت گرم ریشه شنگ تجویز میکردهاند. اگر این گیاه را پختید هرگز آب آن را دوز نریزند بلکه آن را بنوشید، زیرا منافع شنگ در آب جوشانده جمع میشود. عصاره شنگ جهت درمان کچلی و زخمهای جلدی مفید است. آب ریشه خام شنگ زگیل را از بین میبرد.
چنانچه گیاه شنگ چمنی را قطع کنید از آن یک ماده کائوچویی ترشح میشود که به آن قندرون و قندران میگویند. این ماده در برابر هوا سفت میشود و ایرانیان آن را مانند سقز میجویند و چنانچه کمی حرارت به آن بدهید، بهصورت کش درمیآید و با آن بهترین لاستیک را میتوان ساخت، ولی چون مقدار آن کم است و ساختن لاستیک با آن بهصرفه نیست. قندرون از دوستان کبد بوده و سریع الهضم است و از احتقان خون جلوگیری کرده، جویدن آن هضم غذا را آسان میکند، اشتها را زیاد مینماید. برای پاک شدن سینه از اخلاط نافع است. برای شش و قلب نیز مفید است. خوردن مقدار کمی از آن، شب مواقع خواب برای تسکین سرفه تجویز شده است، ضماد آن با سندروس یا زرده تخم مرغ نیم برشته بر روی زخم جهت التیام و رویاندن گوشت سودمند است. ضماد گداخته آن با پیه به جهت رفع کجی ناخن و درد عضلات و ترک پوست و شقای مزمن مخصوصاً با کمی شنجرف نافع میباشد و با روغن زیتون جهت تحلیل ورمها و شکاف کشاله ران و تقویت اعصاب و خارش نافع است. مقدار خوراک آن یک مثقال است.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.