این بذر بهصورت عمده و با تماس تلفنی به فروش میرسد.
باریجه از جمله گیاهان علفی و چندساله است. این گیاه از خانواده چتریان به شمار میرود. بوم مناطقی از مدیترانه تا آسیای مرکزی است. باریجه گیاهی یک پایه، با ریشه غدهای و حجیم که پوست ریشه قهوهایرنگ و ضخامت آن یک تا سه میلیمتر است. ارتفاع این گیاه متغیر و بین ۱ تا ۴ متر است. قطر غده ۶ تا ۱۷ سانتیمتر است. برگهای اولیه باریک و ضخیم و شبیه برگ گندمیان است، ولی برگهای گیاه کامل دارای بریدگیهای زیاد و به رنگ سبز مایل به خاکستری و پوشیده از کرکهای ریز و کوتاه است. برگها به طول ۲۰ تا ۳۰ سانتیمتر و بهصورت رزت قرار گرفتهاند. برگها عطر و بوی خاصی دارند.
باریجه گیاهی مونوکارپیک است یعنی تنها یک بار گل میدهد. در چند سال اول رویش، برگهایی طوقهای تولید میکند و در سال آخر رویش به ساقه میرود و گل و میوه تولید میکند. گلهای آن زردرنگ و بهصورت چتر مرکب است. میوه آن شیزوکارپ است. بذور بیضوی کشیده با طول ۵/۱ تا ۲ برابر عرض دانه، به رنگ زرد روشن که در قسمت میانی به رنگ قهوهای روشن است، بذور سبک، در قسمت داخلی کمی فرو رفته و در قسمت پشتی دارای ۴ تا ۵ نوار طولی کمی برجسته است. از تمام اندامهای گیاه بوی تند و مخصوصی به استشمام میرسد.
گیاهی روزبلند است و دوره خواب فیزیولوژیک این گیاه از تیر ماه تا اواسط اسفند ماه است. بهطور کلی در مناطق کوهستانی که بیشتر نزولات بهصورت برف است، رویش دارد. خاک مناسب برای کشت باریجه خاکهای با عمق کافی، نرم و قابلنفوذ است. در مناطق مرتفع و در ارتفاعات ۱۳۰۰ تا ۳۳۰۰ متر از سطح دریا رویش دارد و در اکثر نقاط ایران میروید.
بیشترین میزان بهرهبرداری از این گیاه در استانهای سمنان، خراسان و تهران انجام میشود. ابتدا خاک پای گیاه را کنار زده گودالی به عمق ۲۰ سانتیمتر دور آن حفر میکنند، سپس گیاه را از قسمت یقه زخمی میکنند بهاینترتیب شیرابه گیاه بهسرعت خارج شده داخل گودال جمع میشود. هر هفته یکبار با لایهای به قطر نیم سانتیمتر پایینتر از محل بریده شده قبلی، اصطلاحاً زخم را تازه میکنند و موجب خروج شیرابه بیشتری میشوند. این عمل تا خشک شدن کامل شیرابه ادامه مییابد.
باریجه دارای ۹۵ درصد ترکیب شیمیایی و دارویی با ارزش است که از ساقه و قاعده ساقه در اثر شکاف دادن شیرابه خارج میشود، باریجه دارای ۵/۹ درصد اسانس، ۵/۶۳ درصد رزین و ۲۷ درصد صمغ است. اسانس با روش تقطیر با بخارآب به دست میآید و به رنگ زرد روشن و با بوی تند و دارای ۸۵ درصد هیدروکربورهای ترپنوئیدی مانند آلفاپینن (۷ تا ۲۱ درصد)، بتاپینن (۴۵ تا ۶۵ درصد) و دلتا – ۳ کارن (۵/۲ تا ۱۶ درصد) است.
کاشت باریجه
با توجه به نیاز سرما و استراتیفیکاسیون برای جوانه زدن و تأثیر توأم سرما و رطوبت زمستانه در تغییرات شیمیایی مواد هورمونی بذر، فصل پاییز در ماههای آبان و آذر بهترین زمان کاشت بذر باریجه است. این گیاه نسبت به خاک حساس نیست و معمولاً در هر نوع خاکی رشد میکند، ولی خاکهای عمیق و حاصلخیر برای رشد این گیاه مناسب است. بذر گیاه باریجه در خاکهای نیمه سبک در عمق ۵ تا ۷ سانتیمتر میبایستی کاشته شود. البته این گیاه کمتر مورد کشت و کار قرار میگیرد و بیشتر در مراتع و کوهستانها مورد بهرهبرداری قرار میگیرد.گیاه باریجه از طریق بذر تکثیر میشود. اواسط فصل پاییز بهترین زمان کشت این گیاه است چرا که بذر این گیاه برای جوانهزنی نیاز به سرما دارد. (اگر بذرها در فصل بهار مورد کشت قرار گیرد در همان سال جوانه نخواهد داشت و باید سرما را بگذراند).
پس از کشت این گیاه در فصل پاییز توجه داشته باشید در کشت پاییزه گیاه نیاز به آبیاری ندارد. این گیاه پس از دریافت سرمای موردنیاز در اوایل بهار جوانه میزند و سر از خاک بیرون میآورد. اگر در فصل بهار گیاه را بکارید باید آن را آبیاری کنید.زمان گلدهی این گیاه اوایل بهار و تابستان است. این گیاه تا دمای ۵- و ۱۰- را تحمل میکند ولی در دماهای پایینتر از بین میرود. دمای مناسب برای رشد این گیاه بین ۱۶ تا ۲۱ درجه سانتیگراد است.باریجهبه نور کامل خورشید برای رشد نیازمند است.
خواص
باریجه از جمله گیاهان دارویی است که نقش مهمی در صنعت داروسازی دارد. از قدیمالایام مصرف این گیاه برای درمان درد تجویز میشده است. مصریان از صمغ این گیاه برای بخار دادن استفاده میکردند. صمغ بهدستآمده از این گیاه دارای طعمی تلخ زردرنگ و به نسبت معطر است. این گیاه بیشتر در مناطق خشک کشت میشود و در آن مناطق رشد خوبی دارد. باریجه در صنایع داروسازی و عطرسازی نیز کاربرد دارد. این گیاه را با نام قاسنی نیز میشناسند. خواص درمانی آن شامل اثرات نیرودهندگی، ضد تشنج، دفع درد معده، مقوی معده و ترمیمکننده زخمهای سطحی است. مصارف صنعتی باریجه در تهیه نوعی چسب مخصوص (چسب الماس) و همچنین صنایع آرایشی بهداشتی است.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.