گل ستاره‌ای با نام انگلیسی Cosmos و نام علمی Cosmos sulphureus گیاهی یک ساله و بومی آمریکای مرکزی و مکزیک است. ارتفاع این گیاه بین 30 تا 100 سانتیمتر است. گل ستاره‌ای گل‌های بسیار زیبایی تولید میکند. این گل دارای رنگ‌های متنوع قرمز، زرد، صورتی، سفید، بنفش، ارغوانی و نارنجی، برگ‌های سبز رنگ بریده بریده و ساقه‌ای نازک است. قطر گل‌های نسبتاً درشت این گیاه بین پنج تا هشت سانتیمتر و برگ‌های آن نازک و ظریف می‌باشند. گل ستاره‌ای در بسیاری از باغ‌های تابستانی استفاده می‌شود و مناسب چمنزارها و حاشیه آن‌ها، مرزبندی باغچه و فضای باز است. زیبایی این گیاه باعث محبوب شدن آن برای پرندگان کوچک و پروانه‌ها شده و آن‌ها جذب این گل میشوند.
گل ستاره‌ای رشد سریعی دارد و کاشت، پرورش و مراقبت از آن آسان است و از آن می‌توان برای تزیین دسته گل استفاده کرد. این گل از بهار تا آغاز فصل سرما گل می‌دهد. گل ستاره‌ای گیاهی سازگار است که در صورت دریافت نور آفتاب کافی که به‌صورت زمینی یا گلدانی می‌توان آن را کاشت. بذرهای این گیاه هر ساله در پای گیاه ریخته شده و دوباره به‌طور خودبه‌خود سبز میشوند. ازاین‌رو با کاشت یک بار آن برای سالیان متمادی می‌توان از داشتن آن لذت برد.
شرایط اکولوژیکی
خاک
گل ستاره‌ای نسبت به خاک سختگیر نیست و در خاک‌های فقیر در صورت داشتن زهکشی مناسب به‌خوبی رشد میکند. خاک برگ، کوکوپیت، شن و پیت موس در مخلوط خاکی، خاک مناسبی برای کشت این گیاه است. تغذیه مناسب خاک به رشد بهتر آن کمک میکند.
دما
گل ستاره‌ای گرمای هوا را تحمل کرده و در برابر حرارت و بلایا مقاوم است. از این‌رو با روزهای گرم تابستان مشکلی ندارد و قادر به رشد در دوران خشک‌سالی است. البته گرمای شدید روزهای تابستانی به گیاه آسیب می‌زند و بهتر است که در مکانی کاشته شود که در هنگام عصر از مقداری سایه برخوردار شود. همچنین قادر به تحمل سرمای شدید نبوده و رسیدن دما به صفر درجه باعث مرگ آن می‌شود.
نور
گل ستاره‌ای برای رسیدن به بهترین میزان رشد و گلدهی به نور کامل آفتاب نیاز دارد ولی وضعیت نیمه سایه را هم تحمل میکند.
آبیاری
گل ستاره‌ای نسبت به خشکی مقاوم است. برای دستیابی به بهترین رشد باید آبیاری منظمی داشته باشد. زمانی که آبیاری زمانی صورت که سطح خاک رطوبت خود را از دست داده و خشک شده باشد آبیاری شود. آبیاری بیش از اندازه و رطوبت بیش‌ازحد خاک شیوع بیماری‌های قارچی در گل را به دنبال خواهد داشت.
کاشت و تکثیر
گل ستاره‌ای به راحتی از طریق بذر تکثیر می‌شود. گل ستاره ای پابلند پرگل الوان را با استفاده از دو روش کاشت مستقیم بذر و کشت نشایی می‌توان تکثیر نمود. در روش کاشت مستقیم، بذرها 4 تا 6 هفته قبل از آخرین یخبندان بهاره در محیطی محافظت شده کاشته میشوند. اواخر زمستان و اوایل بهار بهترین زمان برای کاشت گل ستاره‌ای است. برای کاشت در فضای باز از نیمه‌های فصل بهار که خاک به‌خوبی گرم شده است نسبت به این کار اقدام گردد. بذرها در عمق حدود 3 میلی‌متری کاشته شوند. خاک‌های سبکی مانند خاک برگ و یا مخلوط کوکوپیت و پرلیت، خاک مناسبی برای کاشت این گل هستند. دمای مناسب برای رشد بذرهای کاشته شده 18 تا 25 درجه است و بذرها طی حدود 7 تا 21 رو ز جوانه می‌زنند. برای این‌که فشار جریان آب باعث جابجا نشدن بذرها نگردد با اسپری یا غبارپاشی آبیاری شوند. بعد از جوانه زدن بذرها برای جلوگیری از شیوع بیماری‌های قارچی، آبیاری با استفاده از روش‌های متداول آبیاری مانند روش غرق آبی صورت گرفته و از اسپری کردن آب خودداری شود. گیاه حدود 50 تا 60 روز بعد از جوانه‌زنی به مرحله گلدهی می‌رسد.
کشت نشایی بذرها باید در دمایی بین 20 تا 24 درجه کاشته شوند. بعد از کاشت بذرها سطح خاک به آرامی با دست فشار داده شده و با اسپری آب را بروی بذرها پاشیده گردد. بهتر است قبل از پاشیدن بذرها بستر کشت مرطوب شود. برای حفظ رطوبت خاک نایلون شفافی روی بستر کشت کشیده شود. معمولاً طی 5 تا 10 روز بذرها جوانه می‌زنند، بعد از جوانه‌زنی پوشش برداشته شود. گل ستاره‌ای رشد بسیار سریعی دارد و با رسیدن به ارتفاع 6 تا 8 سانتیمتری گل‌ها به گلدان‌های بزرگ‌تری منتقل شوند. در این مدت رطوبت خاک باید حفظ شود.
جدا کردن منظم گل‌های پژمرده از گیاه باعث افزایش مدت گلدهی می‌شود. کوتاه کردن ساقه‌هایی که بیش از اندازه بلند شده‌اند در اواسط فصل باعث تحریک رشد ساقه‌های جانبی و گلدهی آن‌ها و افزایش دوران گلدهی گیاه خواهد شد.
ارسال نظر